مجهول

میتونم تمام این مسافت رو چارتار گوش بدم. 

تمام این مسیر، تمام بلوار بهشت ، تمام چمران ، تمام عفیف آباد، تمام ارم

میتونم همه شون رو راه برم و با صدای بلند بخونم :

"من ایستگاه آخرم،عبور آخرین قطاری

در امتداد ساقه ام،تو ارتفاع بی مهاری"

بیای ته باغ ارم و برای اولین بار دستم رو محکم بگیری 

بیای عفیف آباد و محکم بغلم کنی و من دلم هری بریزه

بیای تو اون پیاده رو ها همه ی اردیبهشت ها رو قدم بزنیم و تو برام آهنگ کوردی بخونی 

دست بکشم رو تر قوه ت و تو حواست نباشه.  لبخند بزنم! 

بیا دوباره دستت رو بده بهم، بگو نبضمو بگیر خانم دکتر! 

بعضی وقتا دلم میخواد بتونم کسی رو محکوم کنم
دلم میخواد یقه‌ی یه نفر رو بگیرم و سرش داد بزنم بگم هی فلانی تو مسبب این مشکل منی
اما هر چی میگردم کسی نیست!
همین الان ک دارم زیر فشار این همه احساس منفی له میشم میخوام یکی باشه که بگم تقصیر اونه.
اولین کسایی رو ک میتونم نشونه بگیرم خانواده ست! اما بازم نمیتونم، هر چند با اطمینان میتونم بگم هیچ وقت به لحاظ احساسی و روحی نیاز های من رو نکردن، باز نمیتونم مقصرشون کنم. چرا؟ چون ذاتشون این بوده، محیطشون این بوده و فرهنگشون احتمالا اینجور!
اونقدر شرایط این روزهام سخته ک حتی نتونستم به خدا گله کنم
بعد از چهار روز اوضاع وخیم روحیم هنوز نتونستم بهش بگم چرا من آدم اشتباهی ام؟!
چرا هیچکس مثل من نیست؟ چرا همه ی انتخاب های من اشتباهن؟
چند وقت پیشتر به کسی  توضیح آدمهای زندگیم 5 نفر هستن و اونها خانواده م هستن! و گفتم ارتباطم با دیگران بر مبنای انتظاره!
مثلا اگر بتونم از کسی انتظاری داشته باشم پس باهاش رابطه ای دارم.
بعد گفتم من از هیچکس بجز این 5 نفر انتظار ندارم. و این نشون میده آدمهای زندگی من چقدر محدوده.
من هیچکس رو به زندگیم راه نداده بودم، من هیچکس رو انتخاب نکرده بودم چون فکر کردم شاید این پنج نفر کافی باشن.
اما یه روزی رسید و فهمیدم اونها برای من کفایت نمیکنن!
حتی اونها هم اشتباهی هستن.
نمیدونم اما احتمالا مشکل از منه! وقتی من تعداد دوستان صمیم صفره! وقتی خانواده م برای من آدم های غریبه ای هستن ک یک نسبت شناسنامه ای داریم.
وقتی من تنهام و هیچ جوره رها نمیشم
ینی من اشتباهم!